Вечарам

 

Позьнім вечарам уяжджаеш у свой горад,

у цёмныя вуліцы, у цёмныя плямы вокнаў,

у цёмную цішыню, у каты, якія хаваюцца

пад машынамі, у сонныя птушкі на дрэвах,

і яшчэ ня ведаеш, ці гэты горад непрысутны,

ці гэта — горад чумы або горад зданяў,

ці, можа, ён гневаецца на цябе,

або ён настолькі абыякавы,

што ты мог бы не існаваць зусім.

Ніхто цябе не вітае, ніхто не спыняе,

ніхто табе нічога не забараняе, нічога ў цябе ня просіць,

вартаўнікі заснулі або пайшлі дадому,

напэўна цьвітуць кветкі, але ты іх ня бачыш.

Каралі дрэмлюць у саркафагах,

Біскупы на партрэтах, прайграныя бітвы —

у падручніках гісторыі.

Горад адкрыты,

адкрыты і вецер, і хістаньне;

усё, што прыдарылася,

чакае цябе,

твае паразы не забыліся пра цябе.

Ужо позна,

маўчаньне вяртаецца да маўчаньня,

паспрабуй заснуць.

 

Кармэліцкая

 

Вуліца Кармэліцкая, сіні трамвай, сонца,

верасень, першы дзень пасьля вакацый,

некаторыя вярнуліся з далёкіх падарожжаў,

танкавыя дывізіі ўяжджаюць у Польшчу,

дзеці ідуць у школу ў прыгожых апратках,

белых і цёмна-сініх як ветразь і мора,

як памяць і натхненьне, і як вінаград.

Дрэвы выструньваюцца з павагай

да сілы маладога розуму, які пакуль што

не спазнаў агню і сну, але калі толькі захоча,

не напаткае ніякай перашкоды

(ня лічачы нябачных межаў).

 

Дрэвы вітаюць маладосьць з ушанаваньнем,

але ты — прызнайся — адчуваеш зайздрасьць

ад гэтага пачынаньня, ад выходжаньня

з дому, зь дзяцінства, з салодкай цемры,

у якой смак мігдалаў, разынак і маку

— зьбіраесься ў краму па хлеб

і потым вяртаесься дадому, бязь сьпеху,

насьвістваючы і легкадумна падпяваючы;

твая школа яшчэ не пачалася,

настаўнікі ўжо адышлі, майстры засталіся,

твой сон плыве па небе сярод аблокаў,

далёкі як лета.

 

Генэалёгія

 

Ніколі іх не сустрэну,

гэтых старасьвецкіх пэрсанажаў

— яны былі такія самыя як мы,

ды ўсё-ткі зусім іншыя.

Уяўленьне працуе нястомна

над загадкай іхнага йснаваньня,

ня можа дачакацца, пакуль адчыняцца

тайныя архівы памяці.

 

Бачу іх у цесных клясах,

у малых гарадах правінцыі

сумнай імпэрыі Габсбургаў.

За вакном галіны таполі

варушацца ў істэрыцы

і дождж са сьнегам дыктуе

свой уласны правапіс.

 

Бездапаможна заціскаюць у жмені,

у пальцах, паплямленых атрамантам,

непатрэбны ўжо недапісак крэйды.

Спрабуюць вытлумачыць тайну сьвету

галодным і гаманлівым дзецям,

якія толькі растуць і крычаць.

 

Мае продкі, настаўнікі, спрабуюць

успакоіць узбураны акіян,

як той шалёны артыст,

які стаў па-над хвалямі мора

з крохкай палачкай дырыжора.

 

Уяўляю сабе пустку

іхнай стомы, хвіліны нічагосьці,

празь якія я магу заглядаць

у глыб іх жыцьця.

 

І думаю, што тады, калі

і я зьмяняюся ў настаўніка,

яны таксама глядзяць на мяне

 

і папраўляюць мае ляпы,

выпрастоўваюць усё мае памылкі

 

зь непахіснай упэўненасьцю памёрлых.

 

Вясёлка

 

Я вярнуўся да вуліцы Доўгай зь яе цёмным

арэолам музэйнага бруду — і на Кармэліцкую,

дзе п’яніцы з пасінелымі тварамі чакаюць

канца сьвету ў белай гарачцы,

як анахарэты Антыёхіі, і дзе

электрычныя трамваі трымцяць ад залішку часу,

і да мае маладосьці, якая не хацела

пачакаць мяне і згасла, забіла сябе доўгім

постам і моцным чуйнаваньнем, я вярнуўся да

чорных вулачак, да букіністычных крамаў,

дзе сабраліся забытыя кніжкі,

да падпольля, у якім тоіліся

сардэчнасьць і здрада, да ляніства,

да чытаньня, да нуды, да нічагосьці, да гарбаты,

да сьмерці, якая забрала вельмі шматлікіх

і ніколі нікога не аддала, я вярнуўся

на Казімеж, квартал-пустэльню,

дзе не знайсьці нават жалобы,

да гораду дажджоў, пацукоў і сьмецьця,

да дзяцінства, якое выпарылася

як калюжына, падфарбаваная вясёлкай бэнзіну,

да ўнівэрсытэту, які спрабуе нехлямяжа

спакусіць наступнае нявіннае пакаленьне,

да гораду, які цяпер прадае

свае сьцены, бо ўжо даўно

прадаў гонар і вернасьць, да гораду,

які я люблю падазронай любоўю

і якому нічога не магу ахвяраваць

акрамя таго, што я забыў і што памятаю,

акрамя верша, акрамя жыцьця.

 

Тадэвуш Кантар

 

Ён апранаўся ў чорнае,

як чыноўнік сацыяльнага страхаваньня,

адмысловец у безнадзейных  справах.

Я сустракаў яго на Чыноўніцкай —

звычайна ён сьпяшаўся да трамвая —

і ў Крыштафорах, дзе ён засядаў доўга

і ўрачыста, прыймаючы пры століку

іншых апранутых у чорнае артыстаў.

Я думаў пра яго абыякава, амаль з пачуцьцём перавагі,

як нехта, хто яшчэ нічога не дасягнуў

і асуджае недасканаласьць рэчаў, якія ўжо існуюць.

Але нейкага дня, значна пазьней,

я паглядзеў Памёрлую Клясу і іншыя спэктаклі

і анямеў ад жаху і захапленьня —

я пабачыў сыстэматычнае паміраньне,

адыходжаньне, я пабачыў, як працуе

у нас час, час, ушыты ў адзеньне і лахмоцьце,

і ў рысах твару, якія спакваля мякчэюць,

як працюць плач і сьмех, і скрыгатаньне зубоў,

як працуюць у нас нудота і туга, як магла б

жыць у нас малітва, калі б мы ўмелі яе прыняць,

чым насамрэч зьяўляюцца заліхвацкія вайсковыя маршы,

чым ёсьць забіваньне, чым усьмешка,

і чым войны, бачныя або не, подлыя або не,

што значыць быць жыдам або немцам,

палякам, а можа проста чалавекам,

чаму старыя людзі — як дзеці,

а дзеці — жывуць у старэчых целах

на высокім паверсе і спрабуюць

нам штосьці сказаць, паведаміць, але надарэмна

стараюцца, надарэмна махаюць шэрай хустачкай,

выглядаючы з парэзанай сьцізорыкам парты

— ужо ведаюць, што застаюцца ім толькі

незьлічоныя спосабы сыходу,

патас бездапаможных усьмешак,

незьлічоныя спосабы разьвітаньня са сьветам,

і нават ня чуюць, што брудныя дэкарацыі

сьпяваюць разам з намі, нясьмела сьпяваюць

і, мабыць, узыходзяць на неба.

 

Паэзія ёсьць пошукам бляску

 

Паэзія ёсьць пошукам бляску.

Паэзія ёсьць каралеўскай дарогай,

якая вядзе нас найдалей.

Шукаем бляску аб шарай гадзіне,

апоўдні або ў камінах сьвітаньня,

нават у аўтобусе, у лістападзе,

калі побач дрэмле стары ксёндз.

 

Афіцыянт у кітайскім рэстаране заходзіцца ад плачу,

і ніхто не здагадваецца, чаму.

Хто ведае, магчыма, што і гэта — пошук,

так як момант на беразе мора,

калі на гарызонце зьявіўся драпежны карабель

і спыніўся, зьнерухомеў надоўга.

Ды таксама моманты глыбокай радасьці

 

і незьлічоныя моманты неспакою.

Дазволь мне пабачыць, прашу.

Дазволь мне стрываць, кажу.

Вечарам падае халодны дождж.

На вуліцах і ў алеях майго гораду

бязгучна і жарсна працуе цемра.

Паэзія ёсьць пошукам бляску.

 

Са зборніка “Вяртаньне” („Powrót”, 2003) 

 

Схіл лета 

 

Прыгарадны цягнік імчаў цераз пустэчы зь віламі

як штылет, які прагне толькі сэрца.

З рэпрадуктараў далятаў голас якогасьці з дыктатараў,

а вавёрка скакала з галіны на галіну,

уцякаючы ад майго позірку.

Схіл лета, цяжкія шышкі кедраў,

манашка ў тоўстым карычневым габіце

усьміхаецца, як хтосьці, хто ўсё зразумеў.

Над алеістай паверхняй сажалкі лётаюць стракозы,

лодкі плывуць скосам і патанаюць у пурпуры соннага сонца,

гарачыня кранае кожную рэч і скуру, як мытнік.

Лістанош дрэмле на лаўцы, са скураной торбы

высыпаюцца ластаўкі лістоў, у траве распускаецца марозіва,

краты сыплюць курганчыкі на памятку смуглявым героям,

якіх ніхто не пазнáе. Цёмныя дрэвы стаяць

над намі, а між імі зялёнае полымя.

Надыходзіць верасень, вайна, сьмерць.

 

Расея наступае на Польшчу

 

            Ёсіфу Бродскаму

Цераз лугі і ўзьмежкі, цераз гарады і ўзьлескі

ідуць арміі конныя й пешыя, ідуць коні,

гарматы, хлопцы й старыя салдаты, дзеці,

бягуць худыя хорты, сыплецца пер’е,

едуць сані, кібіткі, фіякры, масквічы,

плывуць караблі, плыты, пантоны,

тонуць лодкі, параходы, караблікі з кары,

ляцяць паветраныя шары, ракеты, бамбавозы,

мінамётныя снарады сьвішчуць модныя арыі,

чуваць стогны лупцаваных і крутыя загады,

песьні едуць у паветры як сталёвыя ноты,

сунуцца юрты, палаткі, напружваюцца канаты

ды ільняныя ўгары трымцяць сьцягі.

Бягуць пасыльныя бяз духу, нежывыя,

імчаць тэлеграмы, сьвечкі гараць цёмным фіялетам,

спяць п’яныя камандзіры ў нябачных карэтах,

шэпчуць малітвы вернападданыя папы

і месяц таксама йдзе ў жалезным паходзе,

едуць танкі, мячы, корцікі,

сьвішчуць кацюшы як імклівыя камэты,

граюць дудкі і скураныя бубны,

прамаўляюць бізуны, уздыхаюць цяжкія

палубы паромаў і высадак, ідуць сыны стэпу,

мусульмане, сьмяротнікі, аматары Байрана,

гульцы, нашчадкі Азіі, кульгае Сувораў,

за ім танцуюць дворскія прыхлебнікі,

плыве жоўтая Волга, сьпяваюць рэкі Сібіру,

паволі ступаюць вярблюды, задуменныя,

нясуць пясок пустыні і мокрыя міражы,

касавокія крочаць кіргізы, і чорныя

перасоўваюцца зрэнкі ўральскіх багоў,

за імі школы, настаўнікі, паэты, мовы,

драўляныя двары сунуцца як ледавік,

ідуць нямецкія лекары, кампрэсіі, плястыры,

параненыя з тварамі як алябастар;

ідуць палкі, дывізіі, арміі конныя й пешыя,

Расея наступае на Польшчу, зрываючы

павуціньне, лісьце, стужкі бабінага лета,

сухажыльле, межы, зрываючы пакты,

масты, сяброўствы, повязі й ніці,

вяроўкі зь бялізнай,

брамы, злучнікі, бінты, аорты,

будучыню і надзею;

Расея наступае на вёску над Піліцай

і на глыбокія лясы Мазоўша,

зрывае афішы і соймы, дратуе дарогі,

кладкі, дамовы, сьцежкі, струмяні,

Расея наступае на васямнаццатае стагодзьдзе,

на плач і на сумленьне, на напружаную ўвагу студэнта

і на шчасную расслабленасьць разагрэтых муроў,

на лугі поўныя траваў і на лясныя няўцямныя прасекі,

топча браткі, рэзэду, адціскае ў вільготным імху

сьляды капытоў, гусяніцаў і шынаў,

валіць каміны, дрэвы, палацы,

гасіць сьвятло, запальвае вялізныя вогнішчы

у ангельскіх парках, каламуціць чыстыя крыніцы,

разбурае бібліятэкі, касьцёлы, ратушы,

разьвешвае на небе ірдзістыя штандары,

Расея наступае на маё жыцьцё,

Расея наступае на мае думкі,

Расея наступае на мае вершы.

 

У чужых гарадах

 

У чужых гарадах — нязьведаная радасьць,

халоднае шчасьце новага пагляду.

Жоўтая абліцоўка камяніцаў, па якой сонца

паўзе як спрытны павук, існуе

не для мяне. Не для мяне пабудавалі

ратушу, порт, суд і турму.

Мора плыве праз горад салёным

прылівам і затапляе скляпы, ганкі.

На базары прызмы яблыкаў як піраміды

трываюць вечнасьць аднаго надвячорка.

І нават гора не належыць ажно так

моцна мне: гарадзкі вар’ят балбоча

на чужой мове, а роспач самотнай

дзяўчыны ў кавярні нагадвае лапік

палатна ў цёмным музэі.

Вялізныя сьцягі дрэваў лапочуць

на ветры так сама, як у знаёмых

месцах, і волава такое самае зашылі

пад крайком прасьцірадлаў, мараў,

уяўленьня, шалёнага і бяздомнага.

 

Антон Брукнэр

 

На сьвітаньні нізкія лугі пахнуць канюшынай.

Барокавыя касьцёлы гнятуць зямлю.

У тумане едуць мужыцкія калёсы і ціха скардзяцца гусі.

Дунай плыве па пляскатых камянях, практыкуецца

у вымоўнасьці, як нясьмелы Дэмастэн.

У тунэлях сена бяруцца навыперадкі мышы.

Хістаюцца лямпы ў цёмных дварах

і напалоханыя цені сунуцца па сьценах.

Вераб’і спрабуюць прамовіць чалавечым голасам.

Конская поўсьць склычаная, у стайнях жоўтая салома,

паруюць рэкі выдыхаў, мёрзнуць чырвоныя далоні.

Сьвет занадта матэрыяльны, густы, тоесны,

і ягоныя перамены нікуды не вядуць;

люстры ўжо змарыліся безупыннай праекцыяй

тых самых прадметаў, нават рэха заікаецца.

На парозе пабеленага дома стаіць хлопец

з брыдкім тварам і занадта моцным каркам —

ён добры і пабожны, але дзяўчатам не падабаецца.

На плячах невялікі клунак, цяжкія боты на нагах.

Кроплі вады спадаюць з даху дзіўным парадкам,

рыпіць калаўрот ля студні, крэслы гавораць шэптам.

Дзе мяжа між сфэрамі? Дзе вартаўнікі?

У чым падобныя дзьве розныя стыхіі, волава і кісларод,

інэртнасьць каменных муроў і музыка, якая бяжыць

без аддышкі, як быццам хацела вызваліцца ад кампаніі

габояў, валторнаў і трубаў, аднак жа яна зь імі

зьвязаная назаўжды, і бубны са зьвярынае скуры

будуць бегчы разам зь лёгкімі пікамі альтаў,

будуць плысьці быццам у рытме соннага танцу,

прыцягваныя другім берагам, нябачным і немым,

і ў тым задыханым бегу, які не абернецца ва ўцёкі,

зьнікне бліскучы Дунай і касьцёл зь дзьвюма вежамі ў Лінцы,

і нават вялізная Вена з залатым зернем кайзэра,

засаджаным у пладавітых садах, застанецца ззаду,

як быццам яна была зусім нязначным пунктам на мапе.

Антон Брукнэр пакідае родны дом.

 

Электрычная элегія

 

Бывай, нямецкі радыёпрыймач зь зялёным вокам,

цяжкая скрыня, што складаецца — амаль —

зь цела і душы (твае лямпы сьвяціліся

ружовым, ласосевым сьвятлом, як глыбокае я

у Бэргсона.)

                        Праз тоўстую тканіну, што прыкрывае

рэпрадуктар (маё вуха хілілася да цябе як да

кратаў спавядальні) калісьці шаптаў Мусаліні,

крычаў Гітлер, нешта спакойна тлумачыў Сталін,

сіпеў Берут, без канца прамаўляў Гамулка.

Але цябе ніхто не папікне ў здрадзе, прыймач,

не, адзіным тваім грэхам была абсалютная

паслухмянасьць, чульлівая вернасьць мэгагерцам:

хто прыходзіў — быў выслуханы, хто перадаваў —

быў прыняты.

                        Я ж ведаю, што толькі

песьні Шубэрта давалі табе

найвышэйшае, смарагдавае задавальненьне.

Вальсы Шапэна спрычынялі, што тваё электрычнае

сэрца біла далікатна і моцна, і матэрыя,

якая асланяла рэпрадуктар, падымалася як грудзі

закаханых дзяўчат у старасьвецкіх раманах.

Іншая справа навіны — асабліва калі

перадавала іх Свабодная Эўропа або БіБіСі;

тваё зялёнае вока ставалася неспакойнае, зялёная

зрэнка расшыралася і курчылася, як быццам

пад уплывам пераменных дозаў атрапіну.

Жылі ў тваім нутры шалёныя чайкі, Макбэт.

Начамі зьбіраліся ў тваіх пакоях

згубленыя сыгналы. Мараходы прасілі помачы,

плакала маладая камэта, зьехаўшы з глузду.

Я спадарожнічаў тваёй старасьці — абвясьціў яе

сіпаты голас, абарваныя фразы, потым траскатня (кашаль),

урэшце сьлепата (марское вока згасла)

і глухая-глухая цішыня. Сьпі спакойна,

пасьлянямецкі радыёпрыймач, сьні пра Шумана

і не прачынайся, калі закукарэкае наступны певень-дыктатар.

 

Унівэрсытэт

 

Унівэрсытэт. Чырвоная скала ў моры

блюзьнерскай квецені каштанаў.

Натоўпы студэнтаў разьбягаюцца на ўсе

бакі: войска пакідае поле бою.

 

Ты шукаў ведаў, як быццам мудрасьць дбала

пра нэагатычныя будоўлі, цэглы ўнівэрсытэту.

Твае прафэсары прамаўлялі,

як героі ў нямым кіно.

 

Зьяўляліся таксама і даўнія пакаленьні

у амфітэатральнай, стромкай залі —

паўстанцы прайграных паўстаньняў,

якія шукалі суцяшэньня ў навуцы,

і хлопцы, якія зарана памерлі ад сухотаў

і надалей так сама хворыя

(чакаюць прабачэньня для тых,

хто жыў нясьмела, баязьліва, лёгка).

 

За вакном рос цёмнакарычневы бук.

У ягоным лісьці хавалася іншае пасланьне,

іншы шэпт. Іншы ўнівэрсытэт.

 

Поручні

 

На жаль, — кажа Р., — паміж існаваньнем

і неіснаваньнем няма нічога пасярэдняга,

нічога, нават калідора, нават поручняў,

на якіх маглі б сядаць стомленыя арлы.

 

Восень

 

Восень прыходзіць зарана.

Яшчэ цьвітуць півоні, яшчэ

пчолы будуюць ідэальную дзяржаву,

калі раптам на полі заблішчаць

халодныя штыхі восені і падымецца

вецер.

 

Адкуль ідзе восень, чаму зьнішчае

мары, зялёныя альтаны і памяць?

Чужая магутнасьць уваходзіць у ціхі лес,

насоўваецца злосьць, ідзе чума

і дым пажару, хрыпатыя вокрыкі

татараў.

 

Восень зрывае лісьце з дрэваў і назвы,

плады. Восень замятае сьляды і межы,

гасіць лямпы, сьвечкі, грамніцы; маладая

восень з пурпурай на вуснах цалуе

сьмяротна жывыя істоты і крадзе

жыцьцё.

 

Плывуць сокі і ахвярная плыве кроў,

плыве аліва й віно, плывуць і рэчкі,

жоўтыя рэчкі, набрынялыя ад падліны,

плыве праклён, гразь плыве і лява,

лявіна.

 

Бяжыць задыханая восень і нажы

зіхцяць блакітныя ў яе нямым паглядзе.

Яна сьцінае імёны як палын сярпом

навостраным, і літасьці няма ў яе агні

і подыху. Ідзе ананім, тэрор, армія

чырвоная.

 

Палатно

 

Я маўкліва стаяў перад цёмнай карцінай,

перад палатном, якое магло зьмяніцца

у плашч, у кашулю, у сьцяг,

але сталася космасам.

 

Я маўкліва трываў перад цёмным палатном,

поўны захапленьня і бунту, і думаў

пра мастацтва жывапісу і пра мастацтва жыцьця,

пра столькі пустых і халодных дзён,

 

пра хвіліны бездапаможнасьці,

пра маё халоднае ўяўленьне,

якое ёсьць сэрцам звону

і жыве толькі ў раскалыханасьці,

 

удараючы ў тое, што кахае,

і кахаючы тое, што ўдарае,

і падумаў, што гэтае палатно

магло таксама быць саванам.

 

Са зборніка “Палатно” („Płótno”, 1990)

 

Ехаць у Львоў 

 

                                   Бацькам

Ехаць у Львоў. Зь якога вакзалу ехаць

у Львоў, калі ня ў сьне, на сьвітаньні,

калі на валізах раса і якраз нараджаюцца

экспрэсы і тарпэды. Раптам выехаць

у Львоў, пасярод ночы, удзень, у верасьні

або ў сакавіку. Калі Львоў існуе, пад

покрывам межаў і ня толькі ў маім

новым пашпарце, калі сьцягі дрэваў,

ясені і таполі ўсё дыхаюць голасна

як індзейцы, а струмяні балбочуць на сваім

цёмным эспэранта, а вужы як мяккі знак

зьнікаюць у траве. Спакавацца і выехаць,

назусім, без разьвітаньня, апоўдні, зьнікнуць

так як млелі панны. І лапухі, зялёная

армія лапухоў, а пад імі, пад парасонамі

вэнэцыянскай кавярні сьлімакі размаўляюць

пра вечнасьць. Але катэдра высіцца,

помніш, так вэртыкальна, так вэртыкальна

як нядзеля і белыя сурвэткі і вядро

поўнае малін на падлозе і маё

жаданьне, якога яшчэ не было,

толькі сады і быльнёг і бурштын

чарэшняў і непрыстойны Фрэдра,

заўсёды зашмат было Львова, ніхто ня ўмеў

зразумець усіх кварталаў, пачуць

шэпт кожнага каменя, выпетранага

сонцам, царква ўначы маўчала зусім

па-іншаму, чым катэдра, езуіты хрысьцілі

расьліны, лісток за лістком, але яны расьлі,

расьлі бяз памяці, а радасьць хавалася

паўсюды, у калідорах і ў кававых

млынках, якія самі круціліся, у сініх

імбрычках і ў крухмале, які быў першым

фармалістам, у кроплях дажджу і ў калючках

ружаў. Пад вакном пажоўклі зьмерзлыя фарсыцыі.

Білі званы і дрыжэла паветра, каптуры

манашак як шхуны плылі перад

тэатрам, сьвету было так шмат, што ён мусіў

выступаць на біс бясконцую колькасьць разоў,

публіка вар’яцела і не хацела

пакідаць залі. Мае цёткі яшчэ

ня ведалі, што я іх калісьці ўваскрашу,

і жылі бестурботна, і так паасобна

служанкі бегалі па сьвежую сьмятану,

чыстыя і адпрасаваныя, у дамах крыху

злосьці і вялікая надзея. Бжазоўскі

прыехаў чытаць лекцыі, адзін з маіх дзядзькоў

напісаў паэму пад загалоўкам Чаму,

ахвяраваную ўсемагутнаму, і было зашмат

Львова, ён не зьмяшчаўся ў пасудзіне,

раструшчваў шклянкі, выліваўся з

сажалак, вазёраў, дыміў з усіх

комінаў, зьмяняўся ў агонь і навальніцу,

сьмяяўся маланкамі, ставаўся пакорным,

вяртаўся дадому, чытаў Новы Запавет,

спаў на тапчане пад гуцульскім кілімам,

было зашмат Львова, а цяпер няма

яго ўвогуле, ён рос нястрымна, а ножны

цялі, халодныя садоўнікі як заўсёды

у траўні бязь літасьці без пачуцьцяў,

ах пачакайце, няхай прыйдзе цёплы

чэрвень і мяккія папараці, бязьмежнае

поле, гады, або інакш рэчаіснасьць.

Але ножны цялі, уздоўж лініі і праз

валокны, краўцы, садоўнікі і цэнзары

цялі плоць і вянкі, сэкатары няўтомна

працавалі, як у дзіцячай выцінанцы,

дзе трэба выстрыгчы лебедзя або сарну.

Нажніцы, сьцізорыкі і лёзы драпалі,

цялі і падкарочвалі пульхныя сукенкі

пралатаў і пляцаў і камяніцаў, дрэвы

падалі бясшумна як у джунглях,

і катэдра дрыжала, і людзі разьвітваліся ўраньні

бяз хустак і бязь сьлёз, такія сухія

вусны, ніколі цябе ня ўбачу, столькі сьмерцяў

чакае цябе, чаму кожны горад

мусіць стацца Ерусалімам і кожны

чалавек жыдам, і цяпер толькі сьпехам

пакавацца, заўсёды, штодзённа,

і ехаць бяз духу, ехаць у Львоў, бо ж ён

існуе, спакойны і чысты як

пэрсік. Львоў ёсьць усюды.

 

Са зборніка „Ехаць у Львоў” („Jechać do Lwowa”, 1985)