Усё не магу знайсьці адпаведнага настрою і часу, каб прысесьці і напісаць тэкст, які раз і назаўсёды расквітаецца зь беларускай рыфмаванай паэзіяй. То бок, зь нечым, што імітуе паэзію бойкімі рыфмай і рытмам ды гэтак званай “мілагучнасьцю”, у якіх мне заўсёды чуецца тарахценьне кія па вясковым плоце або, як кажа мой улюбёны датчанін Генрык Нордбрант, якія аддаюць “рэхам пустаты”. Але такі час, я адчуваю, надыдзе. Сёньня я даю свой пераклад двух вершаў датчаніна, якія могуць паслужаць як эпіграфы да згаданага расквітаньня. Пераклад верша “Млосьць ад рыфмаў” – наўмысна хуліганскі... Данялі ўжо, бляха-муха ;)

 

Хенрык Нордбрандт

Праграмная заява

 

Мне так вельмі хацелася напісаць верш

мусіць мець ненапісаны радок

якім пачынаюцца ўсе вершы на сьвеце.

І вось я напісаў яго.

Гэта павінна прыдаць маім словам пэўную вагу.

Не чакайце рыфмы, бо я не выношу рыфмаў.

У адрозьненьне ад большасьці

мне цяжка запомніць верш з рыфмамі

але я ведаю на памяць шмат нерыфмаваных вершаў

уключна з гэтым, калі ён будзе закончаны.

Рыфмы падстаўляюць нагу адна адной і, як мне думаецца

такім чынам прыпадобніваюць верш да футболу

ад якога мне, у адрозьненьне ад шмат каго

таксама ня едуць глузды.

Што яшчэ? Я не люблю паху пякарняў

але думаю, што добра пахне ў мясьніка

хоць я і супраць забіваньня жывёлаў.

І калі больш чым трое чалавек пачынаюць думаць так сама

я думаю, што прынамсі адзін зь іх мусіць памыляцца.

Таму я кажу: Прэч з манархіяй

і выпусьціце ўсю хатнюю жывёлу на волю.

Гэтым я выклаў сваю праграму

у форме нерыфмаванага верша.

Гэта праграма заснаваная на лягічным зьмесьце слоў.

Гэта верш таму, што я кажу, што ён верш.

 

PROGRAMERKLÆRING

 

Jeg ville så gerne skrive et digt

må være den uskrevne linje

som alverdens digte begynde med.

Og nu har jeg skrevet den.

Det må give mine ord en vis vægt.

I skal ikke vente jer rim, for jeg kan ikke fordrage rim.

I modsætning til de fleste

Har jeg svært ved at huske et digt med et rim i

med jeg kan i massevis af urimede udenad

bl.a. dette, når det bliver færdigt.

Rim spænder ben for hinanden, synes jeg

og kan dermed sammenligne rimede digte med fodbold

som jeg i modsætning til mange

heller ikke er vild med.

Hvad mere? Jeg kan ikke lide lugten af bagerforretninger

men synes der lugter godt hos slagteren

selvom jeg er modstander af at dræbe dyr.

Og når mere end tre personner begynder at mene det samme

mener jeg, at mindst ene af dem må have uret.

Derfor siger jeg: Ned med monarkiet

og slip så alle husdyrene løs.

Hermed had jeg forelagt mit program

i form af en digt uden rim.

Det er et program på grund af ordenes logiske indhold.

Det er et digt, fordi jeg siger, det er det.

 

Са зборніка „Besøgstid” (2007)

 

Млосьць ад рыфмаў

 

Гідота ад таго, што ўпадабняе:

Ад рыфмы, што нагадвае нам, блядзь –

было штось ціпа побач, ды бласлаўляе

суседзтва гэтае. Як быццам кадзь

 

зь сьвінымі кішкамі стаіць, булькоча

на алтары таго, што мае быць.

Гатовая. І рыфмаю хлюпоча.

Дакладнай. Рэхам пустаты сьмярдзіць.

 

Я не люблю так: Фота ў чорна-белі

памерлага сэкунду потым, як

стачыў яго нябачны госьць-чарвяк

 

і выссаў сок. Нябожчык у пасьцелі.

Ня трэба мне зусім такі бардак.

Я сам, пярына, зьмерзлы мой ступак.

 

VÆMMELSE VED RIM

 

Obskøniteten ved det som ligner:

Et rim, der minder om at noget var

lige ved at være, og velsigner

denne næstenhed. Som stod der et kar

 

boblende, fuldt af indvolde og slim

på alteret for det som skal komme.

Er forberedt. Det jamrer som et rim.

Netop det rim. Ekko af det tomme.

 

Hvor jed hader det: Fotografiet

Af det som var dødt et sekund efter

de selvskabte, usynlige gæster

 

som suger af det. Sengen med liget.

Jeg vil ikke have det galehus her.

Mig selv, lagenet og de kolde tæer.

 

Са зборніка „Ormene ved himlens port” (1995)